En Güzel Günlerini Demek Bensiz Yaşadın...


Zaten ne yazarsan yaz kelimelerle anlatılamayacak bir şarkı 'Huysuz ve Tatlı Kadın'... İster Müzeyyen Senar'dan dinle ister Zeki Müren'den ve istersen daha nice güzel sesten ve yorumdan... Yüreğini şarkılara, müziğe ve dizelere açmış olanların her daim içine işler. Derken bir kitap çıkar karşına: En Güzel Günlerini Demek Bensiz Yaşadın... Kitaptan önce yazarla olan bir röportaj çıktı gerçi karşıma ama Can Gürses'in kendi hikayesi röportaja yansıyanlardan okuyabildiğim kadarıyla zaten yeterince farklı, başarılı ve iddialı. Kitabı heyecanla açtım ve ne göreyim sevilmeyen yemekler, eşyalar dile gelmiş. Kalabalık bir aile sofrasında Edibe Hanım'ın çeşit çeşit yemekleri ve çeşit çeşit aile üyeleri... Hepsinin hikayesi sanki hepimizin hikayesi. Bir de güzel şarkılar eşlik ediyor ki bu sofraya sormayın gitsin. Onları da ekliyorum buraya tabi ki... Her satırından zevk aldığım, lezzetli ve nostaljik sayfalar akıp gitmesin diye kendimi durdurduğum güzel kitaplardan biri kesinlikle. Karakterlerin farklı dünyalarını nasıl da güzel bir empatiyle anlatmış. Kafamda üç grup oluştu karakterlerle ilgili sevdiklerim, sevemediklerim ve kararsız kaldığım. Sevdiklerim sırasıyla: Edibe, Haziran, Kor, Koza, Bal, Hicaz, Neşe, Mine... Sevemediklerim eşit olarak: Korkmaz, Kıvanç, Semih, Yılmaz, Fikriye, Rosa... Karasız kaldığım ise İhsan... EN başta biraz karışık gelse de sofradaki yemeğe kaptırınca yavaş yavaş tanıyorsunuz aile bireylerini ve aşina oluyorsunuz hepsine. Ah bir de dile gelen yemekler, eşyalar. Onlardan aklımda kalanlar ise: Sürahi (cam), Masa Örtüsü (çeyizlik), dolma kalem (kalem dolması), Boticelli lülesi, Sarışın Duvar... ve yemekler sayesinde (topik - ermeni yemeği) yıllar sonra yine mi çiçek şarkısındaki taze mi bitti topik dizelerine bir anlam verebilmem o aydınlanma anım unutulmaz:) Yemek masasına eşlik eden şarkıları da unutmamak lazım tabi ki... Lazca bir şarkıyı da aralarında görmek beni çok mutlu etti. Ne diyelim hep güzel sofralarımız olsun,sazlı, sözlü, şiirli, hikayeli...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mor

Resim
yapraktan yosundan yoncadan bahar inceden inceden paris baharı bu bulanık bir kül rengidir tüter nazlı nazlı bir kül rengi yorgun argın ılık serde ressamlık var azcık bütün gün mor üstüne çalışmışım boğazıma kadar mora gömülmüşüm uzaktan bir akordeon sesi geliyor mosmor dilimin acısı kolumun sızısı kırk yıllık emektar başağrılarım mor sen nehri bal rengi eiffel kulesi mor bir yüz morardıkça morarıyor kanlıca sırtlarında bir yerde akşam oluyor.. bütün gün mor üstüne çalışmışım mor deyip geçme belalı renk musibet yeryüzünde ne kadar insan varsa bir o kadar mor menekşenin moru mavzerin moru kasaturanın moru suya dökülmüş mazotun moru neftin moru ziftin moru asfaltın moru telgraf tellerinde petekkıranlar buğday tarlasında devedikenleri karadutun moru karamuğun moru kuzgunun moru sıfırın altında çocuk elleri ela gözlere konmuş murdar sineklerin moru gözlerimi yumduğum zaman gördüğüm mor morun karanlığı karanlığın moru yok ölünün k
Devamı

Kuyara & Adako

Resim
"Bütün çağların trajedisi bu, Ku-ya-ra; 'Kumda yatma rahatlığı'. A-da-ko: 'Ağaç dalı kompleksi'. Şimdi kumda yattığım için kuyara diyorum. Daha da genişletilebilir. Kuyara, alışılmış tatların sürüp gitmesindeki rahatlıktır. Düşünmeden uyuyuvermek. Biteviye geçen günlerin kolaylığı. Ya Adako? Ağaç dalındaki, gövdeden ayrılma eğilimini fark ettin mi bilmem? Hep öyle öteye uzar. Gövdenin toprağa kök salmış rahatlığından bir kaçıştır bu. Özgürlüğe susamışlıktır. Buna ben 'ağaç dalı kompleksi' diyorum. Genç hastalığıdır. Çoğunlukla Kuyara dişidir. Adako erkek. Pek seyrek cins değiştirdikleri de olur. Ağaç dalı kompleksine tutulmuş kişi tedirgindir. İnsanların ağaç dallarını budayıp gövdeye yaklaştırdıkları gibi, yakınları onun içindeki bu Adako'yu da budarlar. Onu gövdeden ayırmak için ellerinden geleni yaparlar. Kimi insana ne yapılsa yararı olmaz. Asi daldır o. Ayrılır. Balta işlemez ona." Diyor C. ya da Aylak Adam. Kimsenin içindeki Adako buda
Devamı

Mor Menekşe Aç Dostlar ve Altın Gözlü Çocuk

Resim
Abe şair, bizim de bir çift sözümüz var                                       «aşka dair.» O meretten biz de çakarız                                     biraz.. Deli çığlıklar atıp avaz avaz       burnumun dibinden gelip geçti yaz                                sarı                                   tahta vagonları                                        ter, tütün ve ot kokan                                                            bir tren gibi. Halbuki ben       istiyordum ki gelsin o           kırmızı bakır bakracında bana                               sıcak süt getiren gibi... Fakat neylersin,           yaz böyle gelmedi,                 yaz böyle gelmiyor,                      böyle gelmiyor, hay anasını... şey!.. EEEEEEEEEY...      kızım, annem, karım, kardeşim                                                   sen                           başında güneşler esen                               altın gözlü çocuk,                                   altın gözlü çocuğum benim; del
Devamı